Wczoraj obchodziliśmy uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, Kościół czytał Ewangelię o tym, jak Jezus wisząc na krzyżu wypowiada słynne słowa „Oto syn Twój”, „Oto Matka twoja”. Ponownie wraz z Maryją i apostołem Janem stajemy pod krzyżem. Stajemy pod krzyżem Jezusa, by wsłuchać się w Jego ostatnie przesłanie, Jego ostatnią wolę. Nie był to łatwy moment w życiu zarówno Maryi jak i umiłowanego ucznia. Przychodzą pod krzyż, by pożegnać Tego, dla którego poświęcili swoje życie. Z pewnością w tym momencie są przerażeni widokiem umierającego Jezusa. Są zatroskani o swoją przyszłość, o niepewność jutra. I w te po ludzku zlęknione serca przychodzi Jezus ze swoim przesłaniem, a zarazem testamentem: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka Twoja. Apostoł Jan, wiernie stojący pod krzyżem, jest w tej perykopie uosobieniem całej ludzkości. Jak słyszymy: Bierze Maryję do siebie. Maryja w ten sposób staje się Matką każdego z nas, każdego, kto przez śmierć Chrystusa narodził się do życia wiecznego.Warto więc dzisiaj postawić sobie ważne pytanie: czy niezależnie od tego, co przeżywam i jakim ciężarem jestem dziś przygnieciony, zostaję pod krzyżem? Czy przyjmuję Maryję jako moją Matkę, jako tę, która pragnie zająć się wszystkim, wyprosić wiele łask dla każdego swojego dziecka?

Dla narodu polskiego, dla każdego dziecka tego narodu, Maryja jest szczególną opiekunką – jest Królową Polski. Podczas swojej pielgrzymki do ojczyzny w 1999 roku św. Jan Paweł II wypowiedział takie słowa.

„Zawierzam macierzyńskiej opiece Pani Jasnogórskiej siebie samego, Kościół, wszystkich moich rodaków, nie wyłączając nikogo. Zawierzam Jej każde polskie serce, każdy dom i każdą rodzinę. Wszyscy jesteśmy Jej dziećmi. Niech Maryja będzie przykładem i przewodniczką w naszej codziennej i szarej pracy. Niech wszystkim pomaga wzrastać w miłości Boga i miłości ludzi, budować wspólne dobro Ojczyzny, wprowadzać i umacniać sprawiedliwy pokój w naszych sercach i środowiskach. Proszę Cię, Pani Jasnogórska, Matko i Królowo Polski, abyś cały mój naród ogarnęła Twoim macierzyńskim sercem. Dodawaj mu odwagi i siły ducha, aby mógł sprostać wielkiej odpowiedzialności, jaka przed nim stoi. Niech z wiarą, nadzieją i miłością przekroczy próg trzeciego tysiąclecia i jeszcze mocniej przylgnie do Twojego Syna Jezusa Chrystusa i do Jego Kościoła zbudowanego na fundamencie apostołów” (Jasna Góra, 17 czerwca 1999).

A czy dziś – tak jak kiedyś – idziemy do naszej Matki? Czy potrafimy z wielką wiarą zanieść do Jej Syna Jezusa Chrystusa nasze sprawy? Czy zawierzamy Jej nasze domy i rodziny? Wszyscy w obecnym czasie doświadczamy różnych trudności związanych z niepewnością jutra. Obecna pandemia sprawia, że wielu z nas lęka się o jutro. Lękamy się o zdrowie swoje i swoich bliskich. Lękamy się, czy wszystko wróci do normalności. Lękamy się, czy będziemy mieli pracę, czy będzie za co żyć… Przez słowa wypowiedziane pod krzyżem: Oto Matka twoja, dokonuje się szczególne zawierzenie. I naszą odpowiedzią na te wszystkie nasze ludzkie lęki może być zawierzenie siebie i swoich najbliższych właśnie Jej – Królowej Polski. Ona nigdy nie zawodzi. Nie bójmy się, za przykładem św. Jana, wziąć Maryję do siebie. Ona pragnie zająć się wszystkim, z czym sami nie potrafimy sobie poradzić, wypraszając nam u swego Syna wiele łask. 

Czwarta Niedziela Wielkanocna to Niedziela Dobrego Pasterza –  Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Zapatrzeni w Chrystusa chcemy w sposób szczególny prosić Boga, aby pozwolił nam wszystkim – ale w sposób szczególny tym, których wybrał do szczególnej służby w Kościele – wyjść ze swoich ograniczeń po to, byśmy umieli słuchać Jego głosu i głosili Ewangelię całym swoim życiem. Ojciec święty Franciszek zachęca dzisiaj do tego, abyśmy zaangażowali się w dzieło ewangelizacji również przez naszą modlitwę o gorliwych pasterzy. Mówi do nas:

Pragnę gorąco zachęcić do tej wewnętrznej przyjaźni z Panem, przede wszystkim dlatego, aby wypraszać od Boga nowe powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Lud Boży potrzebuje prowadzenia przez pasterzy poświęcających swoje życie w służbie Ewangelii. Dlatego proszę wspólnoty parafialne, stowarzyszenia i wiele grup modlitewnych obecnych w Kościele: wbrew pokusie zniechęcenia stale módlcie się do Pana, aby posłał robotników na żniwo swoje i dał nam kapłanów rozmiłowanych w Ewangelii, zdolnych do stawania się bliskimi wobec braci i bycia w ten sposób żywym znakiem miłości miłosiernej Boga.

Ks.Tomasz Słowik